برادر گرامی جناب آقای دکتر بهرا‏م‏ نیا در ابتدای این مرقومه ضمن خوش‏ آمدگویی به شما، تبریک را محول می‏ کنم به پایان دوره ‏تان که ببینیم دامادی شایسته عروس زاگرس خواهید بود یا شما نیز همچون آنانی که آمدند، فقط آمده ‏اید که در پایان بروید.

جناب آقای استاندار بنده مدت‏هاست همانند بسیاری دیگر از کنش‏گران این دیار که سال‌هاست بی‏ تدبیری‏ ها را فریاد زده‏ و گوش شنوایی برای آنها ندیده ‏اند به عمد قلم به دست نگرفته ‏ام چرا که ناامیدم از مسئولانی که روز را با یک جناح عکس می‏ گیرند و شب در گعده‏های جناح دیگر به شب‏ نشینی می ‏نشینند. خسته ‏ام از مردمی که با هیجان همواره انتخاب می‏ کنند و پس از سالی سرخورده ‏اند از انتخاب‏شان، امیدی ندارم به مدیرانی که مدیریت را فقط در چارچوب میزنشینی می‏ بینند، سکوت کرده ‏ام در برابر مدیرانی که سال‏ هاست در گوشه گوشه‏ ی این استان داس به دست فضای مجازی را تورق می‏ کنند که مباد نقدی علیه‏ شان نوشته شود. بیگانه ‏ام با شوراهایی که اهل شور نیستند و شهردارانی که شهردانی نخوانده ‏اند و فرماندارانی که بیش از خدمت فرمانبر منفعت هستند. امروز اما از سر وظیفه بار دیگر آینه ‏ای از توقعات و انتظارات مردم شریف این استان را پیش‏روی جنابعالی که در میان مجادلات انتخاب برای استانی که همواره در همه چیز انتخاب آخر بوده و قرعه به ‏نام‏تان افتاده را می ‏گذارم و صدالبته می‏دانم بسان نوشته‏ های قبلی که برای دکترها و مهندس ‏ها و مدیران این استان نوشتم با لبخندی ژکوند‏وار می‏ خوانند و لعنی می‏فرستند بر دست‏هایی که باز برای نوشتن قلم برگرفت. اما چه کنم که به قلم قسم یاد شده برای نوشتن از درد…

آقای استاندار؛ پیش از هرچیزی باید بدانید این استان زادگاه کشاکش‏ های مسندنشینانی بوده که دایره ‏ی منفعت‏ خواهی‏ شان از مرکز تا قلب استان و شهرستان‏ها کشیده شده است.

ما سال‏های بسیاری شاهد مدیرانی بوده ‏ایم که بی‏ هیچ تخصص مرتبطی تکیه بر صندلی ‏های چرخان مدیریتی زده ‏اند. حاصل این مدیران بی ‏محصول و چنارهای پیر مدیریتی خرابه ‏هایی می‏ باشد در استانی که سرشار از نعمت‏ های خدادادی و استعدادهای فراوان است.

هر کسی که قدم در این دیار گذاشت، چشم که می‏ گشود خود را در میان مطالبات متعارض همین مسندنشینان می‏ دید و لذا زنهار که یقه‏ ی استانداری شما در دولتی که از آن مردم است و امید محرومان، در دستان اینان برای کشیدنش در جرگه‏ ی خواسته‏ هایشان پاره نگردد و در نهایت چون دوره‏ ی حَسن ایلام باز بی‏حُسن نماند.

آقای دکتر؛ اگر نگویم همه، اما اغلب مدیران میانی این استان و به‏ ویژه مدیران شهرستانی همواره خود را نجیب، صبور و خادم مردم معرفی کرده ‏اند. اما در عمل چراغ راهنمای خدمت‏شان تنها ماندن در مسند بوده و کاسه‏ ی صبرشان با کوچک‏ترین نقد سر می‏ آمد و گرزهای پولادین برچسب زدن با عناوینی مانند تخریب، دروغ و کینه در برابر هر نقدی نیز آزمونی سخت در مقابل نجابت آنها بوده است.

امروز اگر بگویم منشاء درد این حوزه همین دست مدیرانی ‏اند که مردم هیچ خیری از آنها ندیده ‏اند به گزاف نگفته‏ ام. لذا پهنه‏ ی جغرافیایی استان‏تان امروز بیش از هرچیزی تحولی می‏خواهد از جنس مردم، مردمی که اعم از کارگر و تاجر و دامدار و فرهنگی‏اش و… هر کدام به نوعی زخم این دست مدیران را بر بدن به یادگار دارند.

جناب استاندار؛ این استان پیوند دیرینی با وعده ‏و وعیدهای سرخرمن دارد. از وعده ‏های شوراها گرفته تا نمایندگان و شهرداران و استانداران.

هربار که سر می‏چرخانی در میادین شهرها بنری بالابلند حامل تشکر از عمل به فلان وعده‏ی فلان مدیر و مقام و شورا نقش بسته، در حالی که حتی خودِ بنر از تبلیغاتی بودن خود احساس شرم می‏ کند.

اینجا، بیخ گوش ایلام در دهلران نگین انگشتری منابع نفتی زور هیچ وعده‌‏ای به غیربومیان نشسته بر مسندهای شرکت نفت و گاز نرسید و همچنان جوانان آن با داشتن تخصص باید برای کارگری التماس کنند.

اینجا، در پایین دست ایلام، آبدانان مهد نخبگان جایی که هرگز دیده نشده، جوانان یا غرق در بیکاری‏اند یا کوله‏ ی دلتنگی به پشت راهی تهران می‏ شوند برای لقمه‏ ای نان.

اینجا دام‏دارانش گاوها را می‏فروشند تا گوسفندهایشان را نجات دهند و گوسفندها را می‏ فروشند تا خودشان نجات یابند، اینجا گیوتین بانک‏ها برای اخذ اقساط وام‏های زلزله و کشاورزی هر لحظه آماده پایین آمدن است برای زدن گردن مردمی که صورت خود را با سیلی سرخ نگاه داشته ‏اند.

جناب استاندار؛ در این دیار سخن گفتن از واقعیات سیاه‏نمایی تعریف می ‏شود در حالی که چاره‏ ی غلبه بر مشکلات نه تکفیر که تفکر و رواداری ست و لذا می‏گویم که بدانید؛ داستان گفتن ما از غم‏ هایمان و نشنیدن آنها از سوی کاهنان معابد قدرتِ شهرستانی شده حکایت «پوتاپف» سورچی سورت مه‏ی داستان دلتنگی آنتوان چخوف و از همین‏ رو مدت‏ های مدیدی است که ما بی‏ خیال سد ورگر

و تونل کبیرکوه و فرودگاه فرونشسته و بیمارستان‏مان به عنوان استانداردهای توسعه ‏ی شهری‏ مان شده ‏ایم. ما در نبود توسعه‏ ی پایدار عادت کرده ‏ایم به همنشینی با فقر پایدار و حالا امید داریم که شما همان «یوسفِ گم‏گشته‏ ی باز آمده» به این کنعان باشید.

و اما بعد…؛ آقای دکتر در روزگاری که محدگویان بسیارند، بنده با نقد ِ سازنده‏ ی مدنظر مسئولان هیچ‏گاه میانه ‏ای نداشته ‏ام چرا که اصولا نقدسازنده را همان مجیزگویی می‏دانم حال آن که ذات نقد برافکندن رویه‏ های غلط است. بنابراین اگر بخواهم باز بگویم؛ درد بسیار است و مجال کوتاه، همین‏قدر بدانید که عروس زاگرس با مثلث بیکاری، تورم و خودکشی دشنه‏ ی محرومیت را در پهلو دارد و اما غالب مسئولان تاکنون به پهلو در آسایش بوده ‏اند‏. پس حق بدهید که دلواپس جاده ‏های مرگ‏بارمان، دلواپس متخصصان بیکارمان، دلواپس دُمل‌‏های چرکین مدیرانِ بی‏کفایتی که همچون فیلم‏ های هالیوودی درد مردم را تنها از پشت مانیتور نظاره می‏ کنند و در یک کلام دلواپس توسعه ‏مان باشیم.

در پایان چند توصیه‏ ی برادرانه به جنابعالی به عنوان نماینده‏ ی دولتی که برای تغییر بر بنیاد مردم آمده و انتظار می‏رود با تسری این تغییر، شما نیز ایلام را به جایگاه واقعی خود بازگردانید خدمت‏تان عرضه می‏دارم؛

۱.ایجاد یک مسیر مطمئن، مستقیم و بی‏واسطه برای ارتباط با رسانه‏ ها، نخبگان و مردم؛

۲.ایجاد توسعه‏ ی متوازن شمال و جنوب استان؛

۳.شکل دادن به یک تیم مشورتی مستقلِ متخصص از حوزه‏ های مختلف؛

۴.ایجاد یک شبکه‏ ی اطلاعاتی منسجم و منصف برای ارزیابی عملکرد مدیران استان؛

۵.نظارت بر بکارگیری نیروهای شرکت‏های نفت و گاز به عنوان شاهرگ حیاتی استان.

مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد

نیت خیر مگردان که مبارک فالی است

و العاقبة للمتّقین