✍️نجم الدین موسی نژاد

از آغاز به کار دولت سیزدهم سفرهای استانی رئیس جمهور و اعضای هیأت دولت بصورت هفتگی انجام شده و طبیعی است که هر سفر دستاوردها و مصوباتی برای توسعه استان مقصد داشته باشد.

گاهی خواسته یا ناخواسته مقایسه هایی بین دستاوردها و مصوبات سفرهای استانی صورت میگیرد و آنجاست که سوالات متعددی در ذهن شهروندان طرح شده و بی جواب می ماند.

اجازه دهید دو پرده متفاوت از سفرهای رئیس جمهور را با هم مرور کنیم.

پرده اول: آیت الله رئیسی و برخی وزرای کابینه دولت سیزدهم به شیراز سفر می کنند. در جریان این سفر جواد اوجی وزیر نفت اعلام می کند: «وزارت نفت هزار و صدوپنجاه میلیارد تومان برای اجرای طرح های مسئولیت اجتماعی از جمله پروژه های رفاهی، آموزشی، فرهنگی و راه سازی استان فارس اختصاص می دهد». محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز در یک توئیت اعلام میکند: «مبلغ دویست میلیارد تومان اعتبار از محل سفر ریاست جمهوری به استان فارس برای تکمیل تالار مرکزی شیراز اختصاص یافت».

پرده دوم: چندی پیش هیأت وزیران به استان ایلام سفر کردند. در جلسه شورای اداری وقتی پس از ارائه گزارش ها و صحبتهای برخی وزرا و استاندار و نمایندگان مردم، معلوم شد هیچ خبری از توجه و حتی نیم نگاهی به حوزه فرهنگ و هنر نیست، رئیس حوزه هنری استان از روی صندلی برخواست و از این رویه و عدم تخصیص به پروژه نیمه تمام برج هنر انتقاد کرد. محمدعلی قاسمی در صبحتهایش به مباحثه بین خود و وزیر معین شهرستان ایلام هم اشاره کرد. در این میان استاندار ایلام برآشفت و به قاسمی متذکر شد که روند جلسه رعایت کند، ضمن اینکه برج هنر امسال سه میلیارد اعتبار مصوب دارد. رئیس جمهور محترم هم در سخنانی اول از وزیرش حمایت کرد و گفت محرابیان وزیر نیرو است نه فرهنگ، و هیچ اشاره ای که به این موضوع که پس نقش وزیر معین در هر شهرستان چیست؟ نکرد، سپس به دفاع از مصوبات سفر پرداخت و تبدیل مدارس کانکسی به ساختمان را یک پروژه و مصوبه فرهنگی خواند و بیان کرد اگر مدرسه سازی کار فرهنگی نیست پس چیست؟

این دو پرده متفاوت از سفرهای استانی هیأت دولت است. مقایسه این دو پرده چه سوالها که در ذهن هر شهروندی ایجاد نمی کند.
نمی‌خواهم به این موضوعات بپردازم که: ایلام بیشتر نیازمند زیرساختهای فرهنگی و رفاهی است یا شیراز؟ یا اینکه پروژه های مورد نظر وزیر نفت برای همه مردم احداث می شوند یا به نام مسئولیت اجتماعی و برای استفاده پرسنل وزارت نفت خواهد بود؟ حتی نمی‌خواهم بگویم دلیل این همه تفاوت در تخصیص زیرساختهای فرهنگی، تفاوت مدیران ارشد ایلامی و فارسی است یا نگاه ویژه دولتیان به استان فارس؟ حتی نمی‌خواهم به نگرانی و شاید ناامیدی بسیاری از مدیران و فعالان فرهنگی و هنری و حامیان دولت در استان بعد از جلسه شورای اداری و مشخص شدن نوع نگاه اعضای دولت به مقوله فرهنگ و زیرساختهای فرهنگی هنری اشاره کنم.

آنچه اکنون دل ایلامی ها را به درد می آورد تفاوت کلی در نوع نیازها و خواسته هاست. پروژه نیمه کاره برج هنر که باید چند سال پیش تکمیل و افتتاح میشد اکنون تشنه اعتبار است و تازه مسئولان منت گذاشته و امسال ۳ میلیارد برای آن تصویب کرده اند. مدیران و کارشناسان مالی و حسابداری تفاوت بین مصوب و تخصیص را میدانند و معلوم نیست از این سه میلیارد مصوب چند درصد به مرحله تخصیص و هزینه کرد برسد. گذشته از آن، ساخت ساختمان برای مدارسی که ساختمان ندارند و کلاسهایشان در کانکست برگزار می شود را نباید توسعه زیرساخت فرهنگی خواند بلکه باید یک اقدام آبرومندانه و در جهت حفظ شأن نظام دانست، چرا که بعد از طی شدن چهل و سه سال از عمر انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی ایران نباید شاهد مدارس کانکسی و کپری و… باشیم. موضوع بعد این است که درآمد وزارت نفت از منابع استان ایلام چه میزان است و در راستای ایفای مسئولیت اجتماعی چه میزان اعتبار به این استان تخصیص داده است و برای سایر استانها مانند استان فارس این تناسب چگونه بوده است؟ نقش مدیران ارشد و نمایندگان دو استان در ایجاد و رعایت این تناسب ها چه بوده است؟

شاید بتوان گفت از مسئولان ارشد و نمایندگان استان و هر آن کس که نقش موثری در تدوین مصوبات و تخصیص اعتبارات سفر رئیس جمهور داشته است انتظار بیشتری بود، اما اکنون که آن فرصتها از دست رفته است و راهی برای جبران این همه تفاوت در سفرهای استانی نیست، حداقل باید تلاش نمود تا سقف تخصیص اعتبارات مصوب سفر هیأت دولت به استان ایلام به حداکثر رسیده و مصوبات سفر اجرایی گردند تا برکات آن برای همه مردم قابل لمس و مشاهده باشد.